Schaduwkind

Na een roman over een zelfmoord (‘Een uur en achttien minuten’*, 2011) en een over een psychose (‘De eerste maandag van de maand’**, 2014) nu opnieuw een boek van de auteur (1983; muziekkenner en redacteur bij NRC) waarin een noodlottige gebeurtenis een cruciale rol speelt: de verdwijning en dood van de jonge Mattias, die samenwoonde met Amber, bij een boekingskantoor werkte en muziekgroepen begeleidde. In negen hoofdstukken treden tien personages op – met hun eigen wel en wee – die op een of andere manier iets – soms veel, soms bijna niets – met Mattias te maken hebben of hadden. Hun verhalen zijn met elkaar verbonden door terugkerende personages, liefhebberijen, thematiek en/of relaties. Het resultaat is een netwerk van verhalen rond de titelfiguur, geschreven in een directe, vlotte, gevarieerde en licht ironische stijl. Vooral de hoofdstukken ‘Riet en Hendrik’ (Mattias’ grootouders), ‘Nathan’ en ‘Kristianne’ (Mattias’ moeder) zijn uitschieters, evenals het slothoofdstuk ‘Amber’, waarin duidelijk wordt hoe Mattias aan zijn einde is gekomen. Fraai uitgegeven met voorin een foto van de auteur en achterin een ‘playlist’ die aansluit bij de hoofdstukken.

Een jongen verliest tijdens de oorlog zijn vader bij het overzwemmen van een rivier zestig jaar later blikt hij terug op zijn leven dat een aantal dramatische gebeurtenissen kende. Roman in drie delen. In deel 1, ‘Nachtrivier’, verliest Tin van Heel tijdens de oorlog zijn vader als ze de rivier overzwemmen. Schuldgevoel achtervolgt hem. Zijn moeder verwijt hem het verlies. In deel 2, ‘Iets rechtzetten’, is Tin getrouwd met Victorine en hebben ze een dochter Nikki. Vic wil haar albino adoptiefzoon uit Afrika halen. Voor Tin is de reis naar de ‘nepzoon’ om wie hij niet heeft gevraagd een nodeloze omweg naar huis, naar zijn dochter. In deel 3, ‘Boven water’, probeert de stervende Tin dromend het leven dat hij leidde en de weg naar zijn dochter terug te vinden. Thomése (1958) laat in deze roman de kwetsbaarheid, de eenzaamheid en de eigen verantwoordelijkheid van de mens zien. De mens zal zelf het noodlot moeten keren. Genomineerd voor de Libris Literatuurprijs 2016.

Een vrouw maakt, om de dood van haar vader te verwerken, een reis door Frankrijk naar het idyllische plekje van haar jeugd, waar ze haar eerste vriendje had. De rivier staat symbool voor de tijd: ook wat geweest is, keert niet terug. Poëtisch en melancholiek geschreven roman met bespiegelingen over het leven. Veel informatie over de plekken die de hoofdpersoon in Frankrijk bezoekt. Joke Hermsen (1961) is filosofe en romanschrijfster. Voor lezers die houden van diepgang en voor francofielen.

Een knap gecomponeerde roman over verlies, familie en liefde. Abdellah en Petra voeden hun zoon Ilias op met het beste van twee culturen, Marokko en Nederland. Oost en West raken in hem met elkaar verstrengeld. Dan wordt Ilias aangereden en overlijdt. Petra en Abdellah rouwen op een verschillende manier waardoor hun biculturele relatie onder druk komt te staan. Het verhaal speelt zich af in Marokko en Nederland. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Op heldere toon geschreven. Geschikt voor een brede tot literaire lezersgroep. Abdelkader Benali (Ighazzazen, 1975) schrijft romans, poëzie, toneel en journalistiek werk. Onlangs ontving hij de Gouden Ganzenveer vanwege zijn grote betekenis voor het geschreven woord in de Nederlandse taal. Zijn recentste roman is 'De weekendmiljonair'.

Vijf jaar oud was Jennie toen haar vader de hand aan zichzelf zou hebben geslagen. Nu alweer twintig jaar geleden. Zij heeft nooit in die zelfgekozen dood willen geloven. Haar broer Max, die destijds tien was, praat niet graag over vroeger. Maar Jennie kan het verleden niet laten rusten. Hun vader kijkt vanuit het hiernamaals toe op het leven van zijn dierbaren. Hij heeft de antwoorden op Jennies vragen, maar niemand hoort de doden. En als bij moeder alzheimer wordt geconstateerd, beseft Jennie dat ook zij straks geen antwoorden meer kan geven. Het wordt tijd om de feiten op te graven.

Een jaar na ‘Alles is begonnen’, dat in 2015 verscheen bij zijn vijftigjarig schrijversjubileum, komt Koos van Zomeren met een ‘memoir’ over Stanley, zijn dertienjarige borderterriër die in 2014 de dood vond na een val in een bergkloof in de Alpen. Dit boek is meer dan een monument voor de hond, het is de manier (en noodzaak) om de omstandigheden van het verlies (zoals de auteur het zelf noemt) een context te geven, een zinsverband dat de auteur nodig heeft om te kunnen leven. Wat treft in dit boek is de eerlijkheid waarmee Van Zomeren naar een taal zoekt om het verlies van zijn hond vorm te geven. In brieven en fragmenten vertelt hij hoe het ongeluk plaatsvond, hoe hij samen met zijn zoon nog geprobeerd heeft het leven van de hond te redden. Rouwend over Stanley, overlijdt Van Zomerens vader; een thematische samenloop die het verhaal extra diepte geeft. Een zorgvuldig en prachtig geschreven boek dat niet alleen hondenliefhebbers zal aanspreken: het gaat over de impact van verlies, over het moeten leven met de dood. Met die ‘Alptraum’, die nachtmerrie krijgt iedereen te maken..

Het bekende (autobiografische) boek van Kluun, bewerkt voor mensen die moeite hebben met lezen. De zinnen zijn eenvoudig en kort en toch wordt hetzelfde verhaal verteld als in de oorspronkelijke versie: Stijn zal zijn vrouw gaan verliezen aan kanker waardoor er plotseling een einde komt aan zijn fijne leventje. Maar ondanks de ernst van de situatie en de zorg voor zijn doodzieke vrouw en zijn dochtertje blijft hij andere vrouwen versieren tot hij bij ze in bed belandt. Is het afleiding, een verslaving of de pure botheid van een grote egoïst? Kluun beschrijft krachtig hoezeer Stijn heen en weer geslingerd wordt tussen (zelf)medelijden, geilheid en machteloosheid. Hij wil er voor zijn vrouw zijn, maar ook zijn eigen leven blijven leiden en niet toegeven aan de alles verwoestende kanker van zijn vrouw. Moeilijke woorden (zoals euthanasie) zijn vet gedrukt en worden achterin het boek uitgelegd. Voor wie nieuwsgierig is naar deze bestseller, maar aanhikt tegen de wellicht te moeilijke taal van het origineel, is dit boek een uitkomst. Duidelijke druk in een schreefloze letter; foto uit de verfilming op het omslag.

Kort na het overlijden van haar vader raken de schrijfster en haar moeder ernstig gewond bij een verkeersongeluk. De chauffeur, een neef, overlijdt ter plaatse. De ervaringen van Rosita Steenbeek (1959) worden nauwgezet door haar beschreven: opname op de intensive care, operaties en het langzame herstel. Behalve voor haar eigen situatie heeft Rosita ook oog voor andere patiënten en de aandacht, het geduld en de professionaliteit van het verplegend personeel. Tijdens de lange weg naar herstel verwerken Rosita en haar moeder het overlijden van hun man en vader. Hij stierf in hetzelfde ziekenhuis waarin zij nu liggen en de behandelaars zijn ook deels dezelfde personen. Een aangrijpend verhaal met veel herinneringen en nauwkeurige beschrijvingen over verdriet en groei..