De gelukzoeker

De hoofdfiguur gaat voor een boodschap naar de herberg. Alle volwassen mannen zijn aanwezig. Ze hebben collectief een buitenstaander vermoord. Om dit in goede banen te leiden vraagt men de hoofdfiguur een feitelijk verhaal te schrijven. Als een detective ondervraagt hij iedereen die contact had met het slachtoffer. Langzamerhand ontvouwen de sociale verhoudingen zich in het dorp, de geschiedenis en de achtergronden van de moord. De hoofdfiguur maakt naast een sociologische reis door tijd en dorp ook een reis naar het eigen ik. Hem wordt een spiegel voorgehouden. Hij noteert dit voor zich zelf. Zijn officiële verhaal is het afvalputje van het dorp. Wat hij noteert, moet worden vergeten. De hoofdfiguur kan maar een conclusie trekken! Een ijzingwekkend verhaal. De geboeide lezer zal het in een adem uitlezen, zich afvragend hoe hij zelf gereageerd zou hebben. Prix Goncourt des lycéens 2007. De schrijver (1962) publiceerde eerder o.a. 'Grijze zielen'.

Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog vlucht een jonge Russische pianist in de identiteit van een gesneuvelde landgenoot.

Al twintig jaar lang bevaart commandant Piracci de Italiaanse kustwateren, om boten vol illegale vluchtelingen te onderscheppen. Hij voert zijn werk nauwgezet uit, zonder wroeging, en bewaakt zo de grenzen van het Fort Europa. Tot op een dag een vrouw haar verhaal vertelt en hem om hulp vraagt. Vijfde roman van de Franse roman- en toneelschrijver Gaude (1972), die eerder de bekroonde romans 'De dood van koning Tsongor' en 'Onder de zon' (Prix Goncourt 2004) schreef. De Italiaans commandant Piracci bewaakt de Siciliaanse kust. Hij voert het bevel over een fregat dat als voornaamste taak het redden van Afrikaanse bootvluchtelingen heeft. Ze komen uit Soedan of Libie om hun geluk in Europa te beproeven. Velen overleven de tocht niet, worden teruggestuurd of drijven zonder water en voedsel op zee. Op een dag ontmoet de commandant een eerder door hem geredde vrouw. Zij vraagt hem zijn pistool om de corrupte en wrede mensensmokkelaar die de dood van haar kind op zijn geweten heeft te vermoorden. De blik van de vrouw brengt hem tot inkeer en hij besluit zijn leven drastisch te wijzigen en de overtocht in omgekeerde richting te maken. Tussendoor speelt het verhaal van de Soedanees Soleiman die via Libie naar Europa wil om aan de uitzichtloosheid van zijn bestaan te ontvluchten. Mooi en indringend geschreven roman over de wanhoop en mensonterende situatie van Afrikaanse immigranten. Qua thematiek te vergelijken met 'Weggaan' van Tahar Ben Jelloun. Van dit boek is nog geen documentatie beschikkbaar.

Advocate Solène, 40 jaar, wordt getroffen door een burn-out en raakt in een zware depressie na de zelfmoord van een cliënt die onevenredig zwaar is gestraft. Daarnaast heeft haar vriend, voor wie zij haar kinderwens heeft opgegeven, haar verlaten. Ze is niet meer in staat om haar beroep op te pakken. Op advies van haar arts gaat ze als buurtschrijver aan de slag in het Vrouwenpaleis in Parijs, een opvanghuis voor vrouwen met uiteenlopende problemen. Parallel aan het verhaal van Solène biedt de auteur inzicht in het leven (honderd jaar eerder) van Blanche Peyron, een vrouw die haar leven in een welgesteld gezin opgaf om als Heilssoldaat tegen de stroom in vrouwen in nood te helpen. Dankzij haar overredingskracht en doorzettingsvermogen is het Vrouwenpaleis, dat nog steeds bestaat, tot stand gekomen. Met deze roman ontrukt Laetitia Colombani (Bordeaux, 1976) niet alleen een belangrijk historisch personage aan de vergetelheid, maar brengt ze ook een ontroerende ode aan alle vrouwen die zware tegenslagen hebben gekend maar weigeren bij de pakken te gaan neerzitten.

Het eerste jaar (1969) van een intelligent en gevoelig jongetje uit het Marokkaanse binnenland op een Franse prestigieuze middelbare school in Casablanca roept heel verschillende gevoelens bij hem op.

Bij thuiskomst in haar appartement in Parijs vindt Myriam haar twee kleine kinderen met messteken in bad. Daarna begint het verhaal. Na de geboorte van Mila en Adam koos ze toch voor haar carrière als advocaat. Haar man Paul, geluidstechnicus, kreeg steeds meer opdrachten. Zo kwam Louise als nanny bij hun in huis. Ze was zorgzaam voor de kinderen, kookte lekker, ruimde het huis obsessief op. Louise, weduwe, traumatisch verleden, schulden en contactloos, beet zich vast in het gezin. De aanvankelijke vriendschappelijke relatie met Myriam en Paul verkoelde na enkele incidenten. Toen ze het einde van haar baan zag naderen, omdat de kinderen naar school konden gaan, werd ze manisch depressief. De stress in het moderne gezin wordt herkenbaar beschreven. Het gecompliceerde karakter van Louise wordt door verschillende naasten uiteengezet. Haar omgang met de kinderen wordt in heldere, trefzekere woorden neergezet. Deze tweede roman van Slimani (1981) werd bekroond met de Prix Goncourt 2016.

Omdat hun vaders politiek verdacht zijn, worden twee achttienjarige Chinese jongens tijdens de Culturele Revolutie voor heropvoeding naar het platteland gestuurd.