Wachten op Noora

De Zweedse auteur (1976) komt na autobiografische boeken met deze autobiografisch sterk ingekleurde debuutroman, genomineerd voor ‘Svenska Dagbladets Litteratuurpris 2020’ en internationaal een groot succes. Het is het verhaal van drie jonge mannen die terugkeren naar het eenzaam gelegen zomerhuis, waar zij ooit samen met hun ouders en de hond Molly de lange zomervakanties doorbrachten. Benjamin, Nils en Pierre voeren de urn met de as van hun moeder mee, want mama wil worden uitgestrooid in het meer bij het huisje. In retrospectieven borrelt een traumatisch verleden naar boven. Het voortdurende gevecht met elkaar en om liefde, aandacht en waardering van hun onvoorspelbare ouders. Zij zijn hoofdzakelijk met zichzelf, hun slaap- en drinkgewoontes en een ‘verdeel-en-heers-opvoeding’ van hun zoons bezig. Benjamin veroorzaakt in een dicht bij de ‘stuga’ gelegen transformatorhuisje een explosie, met Molly als slachtoffer. Pas veel later wordt het werkelijke familietrauma duidelijk. Een pakkende, psychologisch diepgaande roman met pijnlijke herkenningspunten. Zeer aanbevolen.

Het leven van drie generaties Zweedse vrouwen.

In het begin denk je eerder aan een kostuumdrama uit oude tijden dan aan 1945. De zwangere zeventienjarige Sandrine bevindt zich in een steenkoud Zweden, na een verschrikkelijke oorlogservaring. Ze wordt gered door de rijke Ivan Ceder die haar huwt. Zo wordt ze onderdeel van zijn aristocratische, kille familie. Nog tijdens de bruiloft wordt het kind geboren. Sandrine weigert elk contact met het meisje, maar dienstmaagd Vanna ontfermt zich over haar. Ivan en zijn familie hebben donkere kanten, maar Sandrine heeft zelf ook haar geheimen. Langzaam wordt een en ander duidelijker en lijkt het net zich rond haar te sluiten. De roman betovert van begin tot eind. Het verhaal is gruwelijk en bloedstollend spannend. De lezer kan soms denken vat te krijgen op het verhaal, maar wordt steeds weer verrast. De auteur schrijft beeldend en filmisch. Een aangrijpend boek met hoofdrollen voor fascinerende vrouwen. Vierde roman van de auteur, die een grote Zweedse lezersprijs won met 'Het huis van de parelvisser'*. Een roman over de oorlog, maar heel anders dan andere.

De 85-jarige Miriam spreekt voor het eerst uit dat ze niet de Joodse Miriam is, maar eigenlijk het Roma-meisje Malika. In het concentratiekamp is bij toeval haar identiteit veranderd. In gesprekken met haar kleindochter Camilla blikt ze terug op haar verdrongen oorlogsverleden, een verleden dat grote invloed heeft gehad op haar latere gedrag: het liefst is ze onzichtbaar en aangepast. Indrukwekkende, boeiende roman met veel beschrijvingen van de gruwelijkheden in Auschwitz en Ravensbrück. Het verhaal is fictief met fictieve personages (op enkele personen na) maar berust op ware gebeurtenissen. Wordt in Zweden beschouwd als een van de beste romans van Majgull Axelssons (1947), die bekend is van onder meer 'Aprilheks', 'Huis der nevelen' en ‘De vrouw die ik nooit was’. Met een nawoord van de auteur..

De Zweedse schrijfster (1947) werkte als journaliste en schrijfster van non-fictieboeken over sociale onderwerpen. Na haar debuut in 1994 met ‘Huis der Nevelen’ won zij in 1997 de prestigieuze Zweedse Augustpris voor ‘Aprilheks’, waarmee zij internationaal doorbrak. Deze nieuwe roman speelt in en rond Arvika aan het meer de Glasfjord. In het centrum van het verhaal bevind zich Sally’s wegrestaurant en haar eigenaresse Minna. Als de herfststormen het water in het meer opstuwen en bovendien dagenlage heftige regenval het water dramatisch laat stijgen, schuilt een aantal stadsgenoten bij Minna en haar puberdochter: de zwijgzame Tyrone, de altijd verontwaardigde restauranthulp Anette, Ritva van de plaatselijke krant, de gealcoholiseerde Maguerite en haar arrogante man Henrik. De rode draad in de boeiende verhalen van de zich in een uitzonderlijke situatie bevindende personages is een vermenging van ouderschap en vooral moederschap met schaamte, schuld, afhankelijkheid en gemeenschappelijkheid door de generaties heen. Zeker interessant voor lezers (lezeressen) die de romans van Marianne Fredriksson met plezier en herkenning lazen

Voor de veelzijdige Zweedse wereldburger en schrijver van (politie-)romans, toneel en jeugdboeken Mankell (1948) is de solidariteit met de armen en zwakken een (literair) erewoord. Ook in deze in Maputo, de hoofdstad van Mozambique, spelende roman staat hij aan hun kant. Nelio, een tienjarig straatkind, wordt stervende gevonden en verpleegd door de bakker José. Negen nachten lang weigert Nelio medische hulp en vertelt zijn schokkend levensverhaal van geweld, vlucht en armoede, maar ook van moed en liefde. Het harde leven maakte hem oud en wijs, met een bijzondere uitstraling van onaantastbare vanzelfsprekendheid. Met veel invoelingsvermogen, spanning en optimisme beschrijft Mankell de schrijnende sociale werkelijkheid van de straatkinderen. Deze roman werd in 1996 genomineerd voor de literatuurprijs van de 'Noordse Raad'. In de vertaling komt de toegankelijke schrijfstijl van Mankell goed tot uiting. Bevat Portugees-Afrikaanse woordenlijst. Een aangrijpend en bijzonder verhaal. Bij dit boek is geen documentatie.