De val van Thomas G.

Net als in zijn debuut 'Nathan Sid' en in 'Indische duinen' staat in deze 'roman in taferelen' een uit Indonesië afkomstig gezin, dat in Nederland een nieuw bestaan probeert op te bouwen, centraal. De vader, steeds meneer Java genoemd, is een door de oorlog beschadigd man. Zijn zoon, steeds de jongen genoemd, wordt door hem steeds meer bij zijn waanwereld betrokken. De jongen is een stille getuige van de waanzin, terwijl de moeder en dochters (eerstezus, middelzus en derdezus) een sceptisch koor vormen dat commentaar levert op wat er gebeurt. Het verhaal speelt zich af in een dorp aan zee, ten tijde van de Koude Oorlog. Gebeurtenissen uit de wereldgeschiedenis (Nederlanders die uit Indonesië worden gegooid, Russische tanks die Boedapest veroveren etc.) hebben grote invloed op meneer Java, die alles volgt op de pas aangeschafte televisie ('De eerste in de straat'). De waanzin van meneer Java gaat steeds verder en uiteindelijk wordt hij opgenomen in Schild en Heil, het gekkengesticht. Omdat de jongen volgens zijn moeder een harde hand nodig heeft, wordt hij naar haar boerenfamilie gestuurd. Een mooie familieroman, goede sfeertekening en prettig leesbaar.

De auteur (1930-2009) van deze autobiografische roman was een gepensioneerde onderwijzer uit New York, waar hij in als kind van Ierse immigranten werd geboren. Na de dood van een zusje gaat het gezin terug naar Ierland. De vader is vaak werkeloos - en nog vaker dronken - en het steeds groter wordende gezin leeft in bittere armoede in Limerick. In dit boek beschrijft McCourt zijn jeugd, van zijn zesde tot zijn negentiende jaar. Het is een 'struggle for life', gezien door de ogen van een kind: vol verwondering, naïef, soms cru en steeds ontwapenend. Bij nauwkeurige lezing blijkt hoe knap dit boek is geconstrueerd: het vertellersperspectief en de keuze voor de tegenwoordige tijd leveren, zonder sentimenteel te worden, een ontroerend en levendig beeld op van een trieste jeugd in het Ierland van de jaren dertig en veertig. Franks vader wil dat zijn kinderen bereid zijn om voor Ierland te sterven, de pastoor vindt dat je je leven moet geven voor het geloof: '...ik vraag me af of er nog iemand is die wil dat we blijven leven', luidt het even laconieke als cynische commentaar. Kreeg de Pulitzer Prize 1997 voor biografie. Verfilmd (1999) door regisseur Alan Parker.

Een jong meisje dat opgroeit in een gewelddadig probleemgezin dat constant verhuist, krijgt de kans niet om haar plek te vinden en worstelt met haar identiteit.

Ze zijn midlifers. Helen probeert de noodlijdende boekhandel die ze van haar vader overnam voort te zetten en zit diep in de schulden. Leo heeft zijn bedrijf verkocht, stikt in het geld en de vrije tijd en vraagt zich af wat hij met zijn leven aan moet. Ze ontmoeten elkaar, worden verliefd en besluiten het te gaan proberen zonder elkaars verleden een rol te laten spelen in hun relatie en hun leven. Wat niet kan. Ze weten eigenlijk ook niet hoe ze elkaars bestaan kunnen verbinden. En dan is er ook nog die coronapandemie die in de weg zit. De twee geliefden voelen vooral verwantschap en hunkering, maar niet zozeer fysiek. Het is allemaal niet spectaculair en eerder wat tragisch. Noordervliet (1945) weet met veel humor en lekkere taal een eigentijds liefdesverhaal-tegen-wil-en-dank te schetsen. Met scherpe observaties over deze pandemietijd en de veranderingen in het boekenvak. Bij vlagen hilarisch, maar mild naar haar personages, weet zij een niet zo boeiende liefde uit te werken tot een heerlijk liefdesverhaal. Helaas, zonder echt duidelijk te maken hoe zo’n relatie kan werken. Soepel en met humor geschreven eigentijdse liefdesroman over een onwaarschijnlijke maar verrassende liefde in coronatijden.

Pikant is niet zozeer dat Sietze van der Zee een boek schrijft waarin hij onthult dat hij een kind van NSB-ouders is, onthullend mag heten dat deze informatie had kunnen verhinderen dat hij in 1988 hoofdredacteur van de verzetskrant Het Parool was geworden. Van der Zee heeft een familiekroniek geschreven, waaruit blijkt dat het hele gezin Van der Zee leefde in het teken van een ooit gemaakte foute keuze van zijn vader. Dat verhaal heeft een beklemmende werking, omdat nooit over de oorlog werd gesproken. Door het schrijven van dit boek heeft de schrijver zijn schaamte overwonnen. Als hij uiteindelijk de documenten in ontvangst neemt waaruit blijkt dat zijn ouders gecollaboreerd hebben en het advies krijgt deze papieren te vernietigen, antwoordt hij aan de desbetreffendende ambtenaar: 'Maar ik kan er toch niets aan doen wat er toen is gebeurd? Ik was een kind, drie, vier, vijf jaar oud!'. Bevat een 'Laatste kanttekening' waarin de auteur ingaat op enkele reacties op de eerste druk van zijn boek..

De auteur (1945) werd in 1987 bekend met ‘Tine, of De dalen waar het leven woont’ en ontving in 1994 de Multatuliprijs voor ‘De Naam van de vader’. Het thema van de memoires, de persoonlijke geschiedschrijving, gevangen tussen feit en fictie, keert vaak terug in haar werk, ook in deze roman. Het hoofdpersonage Katharina Donker, een ex-minister en auteur van twee bestsellers over politiek, krijgt nu van een jonge vrouw de vraag om mee te werken aan haar eigen biografie. Meteen wordt duidelijk dat Katharina goede redenen heeft om bepaalde passages uit haar leven uit het daglicht te houden, maar de biografe is slim en elke poging tot toedekken dreigt het omgekeerde effect te hebben. Voor zichzelf schrijft Katharina op wat ze eigenlijk niet kwijt wil. Dit resulteert in een boeiende evocatie van pijnlijke episodes uit haar privé- en politieke leven in de jaren zeventig. Een sterke psychologische roman over een politica die haar dochter en partners verliest, over ouder worden en de balans opmaken, geschreven in een onderkoelde, analytische stijl die bij het thema past.

Historische roman waarin de lotgevallen worden beschreven van twee meisjes en hun vader. Zij vluchten in 1787 voor de strijd tussen Patriotten en Oranjegezinden uit Haarlem. In Frankrijk gekomen steunen zij de revolutionaire beweging. Als de vader sterft sluiten de dochters, Elisabeth en Maaike, zich aan bij een rondtrekkend arts, Doppet. Deze brengt nieuwe vindingen ten eigen bate aan de man. Elisabeth heeft een uitpuilend oog en treedt op als apocalyptische engel, waarbij zij de komende revolutie onverhuld voorspelt. Wanneer de revolutie een feit is, laat Doppet haar in de steek. Zij verkommert met haar oog, hoewel Doppet zich te elfder ure over haar ontfermt. De gedachten over vernieuwingen en politieke veranderingen zijn weergegeven in levendige dialogen. Een aardig tijdsbeeld, boeiend verteld; goede karakterbeschrijving. Kleine druk.

De wereldberoemde choreograaf en artistiek leider van het Nationaal Ballet Rudi van Dantzig (1933-2012) ontpopt zich in zijn eerste boek als een begaafd auteur. Zijn herinneringen als oorlogskind dat een jaar in Friesland bij een gezin wordt ondergebracht tot een paar maanden na de bevrijding worden zeer subtiel, met een fijn gevoel voor de psychologie, een groot inlevingsvermogen, een sterke verbeeldingskracht en een trefzekere stijl verwoord. Vooral de cruciale passages waarin de kinderlijke onschuld van de hoofdpersoon het aflegt tegen de kracht van een Amerikaanse soldaat, waardoor het kind zich bewust wordt van zijn eigen homoseksualiteit - een inwijding die het verdere leven zal bepalen - worden uiterst terughoudend, smaakvol en voor niemand afstotend beschreven. Dit boek zal een groot publiek aanspreken vanwege de vermenging van de verschillende problematieken: de oorlog, het kinderleven, de ontluikende seksualiteit, en vanwege de heldere voor iedereen toegankelijke en zeker meeslepende stijl van de auteur.