Herinnering aan mijn droeve hoeren

Alma wordt door haar ouders in 1939 vanuit Polen naar Amerika gestuurd. Ze vormt samen met haar neefje Nathaniel en Ishimei, zoon van de Japanse tuinman, een hecht groepje. Maar tijdens en na de oorlog is de samenleving zo vijandig dat Alma met Nathaniel trouwt ondanks haar grote liefde voor Ishimei. Als Alma veel later in een bejaardenhuis woont, vertelt ze haar geschiedenis aan haar verzorgster, Irina die zelf geheimen uit haar verleden moet verwerken. Aan de hand van de ervaringen van de kinderen worden historische gebeurtenissen op een gevoelige en ontroerende manier beschreven: Jodenvervolging, discriminatie in de Verenigde Staten, kindermisbruik, de opkomst van aids. Het is ook een prachtig liefdesverhaal van verschillende mensen die tegen de verdrukking en heersende moraal elkaar blijven ontmoeten. Ondanks alle tragedies is het een opgewekt verhaal over echte mensen die in weerwil van alle tegenwerking hun geluk proberen te vinden. Eigenlijk zijn het allemaal korte verhaaltjes die aan elkaar geregen worden tot een realistische achtergrond van een grote liefde. De in de Verenigde Staten wonende Chileense auteur (1942) is een van de bekendste Spaanstalige auteurs

Derde roman van de weduwe van Louis Ferron. Haar vorige twee boeken zijn lovend ontvangen en ook deze roman is, zeker stilistisch, de moeite waard. Ze beschikt over een ouderwets degelijke taalbeheersing. Koos, een eigenzinnige vrouw en moeder van vier kinderen van middelbare leeftijd, wordt opgenomen in een verzorgingshuis. Haar kinderen hebben bij het leegruimen van haar aanleunwoning documenten gevonden die er op wijzen dat hun vader niet die protestantse man was waar hij zich altijd voor uitgaf. Nieuwsgierig geworden proberen ze hun hoogbejaarde moeder aan de tand te voelen over haar oorlogsjaren. Blom weet goed de juiste snaar te treffen met haar personage. Koos weet dat ze aan het aftakelen is, maar ze speelt er ook mee, en soms komt het haar goed uit om te doen alsof ze dingen niet meer weet of hoort. Op een gegeven moment beginnen herinneringen, wanen en dromen, en realiteit echter door elkaar te lopen.

Dit is het verhaal van een vrouw en een man die elkaar onmetelijk lief hadden en zo konden ontsnappen aan de alledaagsheid van het bestaan. Ik heb het in mijn geheugen gegrift en gekoesterd zodat de tijd het niet zou uitwissen en pas nu kan ik het eindelijk vertellen. Dat doe ik voor hen en voor anderen die mij hun levensgeschiedenissen hebben toevertrouwd en tegen mij zeiden: hier, schrijf op, opdat ze niet vervliegen in de wind. Isabel Allende, Journaliste Irene en fotograaf Francisco kunnen hun ogen niet langer sluiten voor de donkere kanten van hun land: de geruisloze verdwijning van tegenstanders van het bewind. Ze gaan op onderzoek uit. En terwijl Irene en Francisco verstrikt raken in een web van intriges en geweld, bloeit hun liefde op.

De roman bestaat uit de monologue intérieur van een zieke bejaarde man, E. Busken, die in een zorginstelling hulpeloos zit vastgegespt in een rolstoel. Busken ergert zich aan de infantiele behandeling door het zorgpersoneel, de arrogante houding van de artsen, de alom gebezigde eufemismen, en het domme en irritante gedrag van zijn medebewoners. Daarom heeft hij besloten voortaan te zwijgen. Maar in zijn hoofd formuleert hij de prachtigste volzinnen. Gefoeter op personeel en medebewoners wordt afgewisseld met herinneringen aan de tijd dat hij nog vol in het leven stond, zijn vroege jeugd in Nederlands-Indië, en zijn verfoeide moeder. En ondanks hevige bevingen, schrijft hij op faxrollen lange teksten in geheimschrift. Zijn enige vreugd in de dagelijkse sleur is roken. Maar ook op de rookplek zit het hem tegen. Zijn roken wordt bemoeilijkt door zijn bevingen, en medebewoners hebben het op zijn rookwaar voorzien. Het meest schrijnend zijn Buskens eenzaamheid en totale gebrek aan controle over het eigen leven. Busken wordt geleefd. Ook al zou hij praten, er is niemand die echt luistert.

Spraakmakend romandebuut van deze Spaanse schrijver (1972). Voordat het boek verscheen was het al verkocht aan dertien landen. Het betreft een allegorisch verhaal over een naamloze jongen in een niet nader aangeduide tijd. De roman beschrijft de vlucht van een jongen voor het gezin waarin hij leefde en voor de autoriteiten. De enige mens die hij vertrouwt, is een geitenhoeder die hij ontmoet. Tijdens zijn vlucht op het platteland leert hij van hem de lessen die hij later hard nodig zal hebben om te (over)leven in een wereld die wordt beheerst door geweld en onderdrukking.

Hazel (16, ik-figuur) weet niet hoe lang ze nog te leven heeft. Vanwege die onzekerheid biedt ze aanvankelijk weerstand tegen de toenadering van Gus (17), die zelf kanker overwonnen lijkt te hebben.

Bittere bloemen is een roman over illusies die te vergelijken zijn met bloemen: eerst bloeien ze, dan verwelken ze zienderogen. ' Grijsaard maakt tegen zijn zin een cruise over de Middellandse Zee. Als ex-rechter, ex-politicus en ex-schrijver heeft hij voldoende om op terug te zien, wat hij doet met vrolijk cynisme en opgewekt gekanker. Het voorbije leven was allerminst zonder succes, maar wat eraan ontbrak heeft zijn vereenzaamde nadagen bepaald. Aan boord ontmoet hij een vroegere leerlinge. Het eiland Corsica is het decor van enkele gebeurtenissen, die de oude man en de veel jongere vrouw een etmaal in elkaars gezelschap houden. Bittere bloemen is een roman over illusies die te vergelijken zijn met bloemen: eerst bloeien ze, dan verwelken ze zienderogen. Luchtig genoteerd in korte hoofdstukken, waarin Brouwers opnieuw zijn excellente meesterschap demonstreert. Dansend en meeslepend proza. Als een trage tango. Een unieke stem in de Nederlandse literatuur. Mark Cloostermans in Standaard der Letteren Jeroen Brouwers is in het panorama van de Nederlandse literatuur een eenzame wolf van groot formaat. Carel Peeters in Vrij Nederland Met voorsprong schrijft Brouwers het weldadig rijkste Nederlands. Dirk Leyman in De Morgen Over Datumloze dagen: Een echte Brouwers: stilistisch zuiver, mooi doorgecomponeerd, schrijnend, vol van weemoed en spijt. Jeroen Brouwers schept een perfect romanuniversum. Thomas van den Berg in Elsevier Een Brouwers op hoog niveau. Herman Jacobs in Knack '

De radicale Flora Tristán en haar kleinzoon, de beroemde schilder Paul Gauguin, zoeken ieder op hun eigen wijze in de 19e eeuw naar een ideale wereld. De titel is de vertaling van "El paraiso en la otra esquina": een Peruaans kinderliedje dat het verlangen symboliseert van de twee hoofdpersonen Flora Tristan, half Franse, half Peruaanse, en van haar kleinzoon, de Franse schilder Paul Gauguin. Voor Flora is het paradijs: vrijheid en rechtvaardigheid voor vrouwen en armen in de toekomst. Zij reist door Frankrijk om haar ideeen over "de Arbeiders Unie" uiteen te zetten, samenwerking tussen vrouwen en arbeiders om de maatschappij te veranderen. Het paradijs van Paul bevindt zich in het heden, maar ver van huis, ver van ijskoude winters en frigide vrouwen: hij gaat naar Tahiti. Beide hoofdpersonen bezitten een obsessieve koppigheid in het najagen van hun paradijs. Ze verlaten hun partner en vertrouwde omgeving. Beiden hebben een slechte gezondheid die hen vaak parten speelt, en ze sterven allebei op vrij jonge leeftijd zonder het paradijs te hebben bereikt. Een boek met indringende, dramatische scenes. Mario Vargas Llosa (1936) is een van de meest gevierde hedendaagse Latijns-Amerikaanse schrijvers. Van dit boek is geen documentatie beschikbaar