De dood in Taormina

Bewerking in eenvoudige taal van de thriller 'Shock' van Mel Wallis de Vries. Vier vriendinnen gaan op zomervakantie naar Frankrijk. Ze missen hun vriendin Emma. Zij is na een schoolfeest in december spoorloos verdwenen. Tijdens de vakantie gebeuren vreemde dingen. De vriendinnen roepen geesten op en verdwalen in een donker bos. De meisjes zijn bang. Ze denken dat iemand hun bespiedt. Maar is dat zo? En wie is deze gluurder? De zinnen zijn kort, met een enkele samengestelde zin. Het verhaal leest vlot en de spanning is voelbaar. De vier vriendinnen hebben elk hun eigen karakter, maar die zijn stereotype beschreven. De meisjes gaan daardoor niet echt leven. Op de eerste bladzijde van het boek staat uitleg over de vijf vriendinnen en wat er is gebeurd. Maar ook hoe het boek eruitziet. Wat er met Emma is gebeurd, staat op grijze bladzijden en er staan krantenartikelen in het boek. Dit is een fijn leesbaar en spannend boek. Het boek, dat het Keurmerk Makkelijk lezen heeft, is geschikt voor jongeren die niet zo goed kunnen lezen.

Ronald Gipharts nieuwe roman gaat over mannenvriendschap. Bert Wagendorp en Rick Niemann (om een paar auteurs te noemen) gingen hem hierin voor; het is een thema dat het goed doet. Giphart is erin geslaagd om zes mannen een eigen persoonlijkheid te geven: de womanizer, de krachtpatser, de zorgzame, de organisator, de filosoof en de dwarsligger. Gaandeweg het verhaal krijgt elke man zijn eigen profiel. De vrienden samen zorgen voor de typisch mannelijke groepsdynamiek inclusief (verbaal) haantjesgedrag en (stille) trouw. In Utrecht beginnen zij een bierbrouwerij die ze in vijfentwintig jaar tot een succes maken en kunnen verkopen. Ze beleven hilarische en romantische momenten, maar krijgen ook te maken met verbroken relaties, ziekte en dood. Giphart schrijft toegankelijk. Hij weet de lezer onophoudelijk te vermaken en te ontroeren. Voor maatschappelijke en mondiale issues heeft Giphart weinig aandacht: een manco in een verder vlekkeloos meesterwerk.

Deze roman is het eerste deel (jeugd en puberteit, jaren 1950) van een reeks van de Italiaanse schrijfster (Napels, 1965) over het leven van twee Napolitaanse meisjes. Zij groeien op in een levendige achterbuurt, vol kleurrijke en gewelddadige personages, maar ook vol armoede en onwetendheid. Maar de meisjes hebben de wil om te slagen in het leven en rijk te worden. Lila is de intelligentste van de twee, maar zij kan wegens haar armoede geen middelbare studies aanvatten. Zij is ongemanierd en onsympathiek, maar straalt een charisma uit waaraan haar vriendin Elena en de jongens van de buurt niet kunnen weerstaan. Elena is het brave meisje, dat wel mag studeren. Maar al vlug wordt duidelijk dat studie en kennis voor een vrouw niet zo belangrijk zijn in het arme zuiden. Vaak gaan de wegen van de twee meisjes uiteen, er zijn heel wat conflicten, maar ze zoeken elkaars vriendschap steeds opnieuw op. Het verhaal wordt verteld door de zestigjarige Elena, die op haar leven terugblikt. Boeiende bildungsroman, met op de achtergrond de geschiedenis van Napels en Italië, te vergelijken met films als 'Novecento' en 'La meglio gioventù’..

Otto Kadoke, de grensoverschrijdende psychiater uit Moedervlekken, is terug. Nadat het verhaal van zijn alternatieve therapie door een bekende auteur te boek is gesteld en een bestseller is geworden, raakt hij verstrikt in een web van halve waarheden, interpretaties en leugens dat hem zijn baan kost - en zijn reputatie vernietigt. Maar niet alleen dat: zijn moeder is inmiddels weer vader geworden en de verzorgster van vader ontpopt zich tot een onvermoeibare aanhangster van Christenen voor Israël. Op een dag, als alles verloren lijkt, staat een ver familielid voor de deur: in haar ziet Kadoke zijn kans om te ontsnappen. Ze voert hem - en zijn vader - naar de bezette gebieden, waar hij tegen zijn zin in als verlosser wordt onthaald.

De auteur (1967), Neerlandica, debuteerde met de goed ontvangen roman 'De geboorte van een wees'*. Deze nieuwe roman heeft twee hoofdpersonen en een niet-chronologische structuur. De tijd springt heen en weer tussen 2004 en 2008. De hoofdpersonen zijn Sprengler en Fae. Sprengler is een oudere tandarts, lid van het Rampen Identificatie Team dat eind 2004 naar Thailand gaat om slachtoffers van de tsunami te identificeren. Tijdens zijn verblijf daar hoort hij dat zijn dochter dood is. Vlak voor zijn vertrek had zij hem meegedeeld dat ze ophield met haar studie en zijn praktijk niet zou overnemen, iets waar hij altijd naartoe heeft gewerkt. Tijdens die kerstvakantie gaat Fae, een tienermeisje, met haar ouders en broertje op vakantie naar Thailand. Haar broertje overleeft de tsunami niet. In 2008 komt Fae bij toeval met hevige kiespijn bij Sprengler terecht. Deze ontmoeting is het begin van een bijzondere vriendschap. Beiden zijn 'achterblijvers'. Het is een knap geschreven boek, zowel wat betreft het verhaal als het taalgebruik. Het doet uitkijken naar een volgende roman van Gerritsen.

De titelfiguur, tevens ik-verteller, in de nieuwe roman van de Nobelprijswinnaar van 2017 is een ‘kunstmatige vriend’, een zeer geavanceerd product van kunstmatige intelligentie. Klara wordt de KV van het meisje Josie, dat ziek blijkt te zijn. De op zonne-energie ‘werkende’ Klara, getraind om dienstbaar te zijn, wil helpen Josie beter te maken en vertrouwt daarbij vooral op de kracht van de zon. Evenals eerdere vertellers bij Ishiguro interpreteert Klara dingen echter niet goed en voert ze haar plichtsbesef (te) ver door. Ishiguro maakt veel werk van het oproepen van een toekomstige wereld, zonder zaken echt toe te lichten. Dat had wat korter gekund en er zijn wat losse eindjes in het geheel, maar uiteindelijk is dit geen hardcore sciencefiction, wel een roman over vertrouwde Ishiguro-thema’s als vriendschap, (angst voor) eenzaamheid, plichtsbesef en (ouderlijke) liefde, waarin de auteur onderzoekt wat het betekent om een mens te zijn. Dat je als lezer ontroerd raakt door het lot van de kunstmatige Klara toont het vakmanschap van deze grote Japans-Britse schrijver (1954).

Ze zijn midlifers. Helen probeert de noodlijdende boekhandel die ze van haar vader overnam voort te zetten en zit diep in de schulden. Leo heeft zijn bedrijf verkocht, stikt in het geld en de vrije tijd en vraagt zich af wat hij met zijn leven aan moet. Ze ontmoeten elkaar, worden verliefd en besluiten het te gaan proberen zonder elkaars verleden een rol te laten spelen in hun relatie en hun leven. Wat niet kan. Ze weten eigenlijk ook niet hoe ze elkaars bestaan kunnen verbinden. En dan is er ook nog die coronapandemie die in de weg zit. De twee geliefden voelen vooral verwantschap en hunkering, maar niet zozeer fysiek. Het is allemaal niet spectaculair en eerder wat tragisch. Noordervliet (1945) weet met veel humor en lekkere taal een eigentijds liefdesverhaal-tegen-wil-en-dank te schetsen. Met scherpe observaties over deze pandemietijd en de veranderingen in het boekenvak. Bij vlagen hilarisch, maar mild naar haar personages, weet zij een niet zo boeiende liefde uit te werken tot een heerlijk liefdesverhaal. Helaas, zonder echt duidelijk te maken hoe zo’n relatie kan werken. Soepel en met humor geschreven eigentijdse liefdesroman over een onwaarschijnlijke maar verrassende liefde in coronatijden.