De goede zoon

In eerdere romans (‘Alles komt goed’ 2012, ‘De goede zoon’ 2018 Libris Literatuur Prijs) toonde Van Essen (1963) zich al een meester in zijn vertelwijze: de lezer absurde situaties voorschotelen die nog nét geloofwaardig zijn. Ook nu weer in deze roman, waarin twee duo’s (twee collega’s enerzijds, een vermeende zoon en dito moeder anderzijds) elk letterlijk en figuurlijk een parcours van onwaarschijnlijke daden en gedachten afleggen. Aan het slot vallen beide omzwervingen op bizarre wijze samen. Twee ambtenaren vervreemden van hun werk, en maken in plaats daarvan steeds langer wordende fietstochten die uitmonden in een zwerftocht zonder doel. Een zoon, juist bekomen van een zelfmoordpoging, meent op de tram zijn vier jaar eerder gestorven moeder te herkennen en probeert haar te vinden. Nadien zoeken ze samen naar het onvindbare kinderland van de moeder. Van Essens plezier in het fabuleren spat van de bladzijden en zorgt ervoor dat verhalen die niets om het lijf lijken te hebben toch een onverklaarbare zin en betekenis krijgen. Lectuur en literatuur versmelten hier tot iets vitaal nieuws.

Vier personen moeten na een diepe crisis hun leven weer zien op te pakken, maar dat is niet eenvoudig.

Otto Kadoke, de grensoverschrijdende psychiater uit Moedervlekken, is terug. Nadat het verhaal van zijn alternatieve therapie door een bekende auteur te boek is gesteld en een bestseller is geworden, raakt hij verstrikt in een web van halve waarheden, interpretaties en leugens dat hem zijn baan kost - en zijn reputatie vernietigt. Maar niet alleen dat: zijn moeder is inmiddels weer vader geworden en de verzorgster van vader ontpopt zich tot een onvermoeibare aanhangster van Christenen voor Israël. Op een dag, als alles verloren lijkt, staat een ver familielid voor de deur: in haar ziet Kadoke zijn kans om te ontsnappen. Ze voert hem - en zijn vader - naar de bezette gebieden, waar hij tegen zijn zin in als verlosser wordt onthaald.

'Rinkeldekink' van Martine Bijl gaat over de hersenbloeding die zij kreeg in september 2015. Na haar langdurige herstel in een revalidatieoord, waar zij vrijwel alles opnieuw moest leren, bracht ze nog enkele maanden door in een ziekenhuis, waar ze behandeld werd voor depressie. Haar taalvermogen bleef onaangetast. Over therapeuten, over welzijnstaal, de valklas en de ergotherapie, over angsten en wanen, over hoe het voelt als iemand anders in je brein is gekropen en daar de boel dreigt over te nemen schrijft ze eerlijk, met wrange humor, zonder opsmuk en daardoor indrukwekkend.

De moeder (gestorven in 2012) van Maarten ’t Hart (1944) groeide op in Maasland in een streng gereformeerd gezin, trouwde met de streng gereformeerde grafdelver ’t Hart en hertrouwde met haar jeugdliefde. Het strenge geloof (alles is zondig), haar wantrouwen, haar angsten, haar jaloezie, koppigheid, haar afkeer van veranderingen (’geen denken aan’, was haar adagium) bepaalden haar levensgang. Ze werd beheerst door de vermeende ontrouw van haar echtgenoten. Ondanks haar kuren had Maarten ‘t Hart een sterke band met haar. In gesprekken bespreekt hij met haar geloofszaken en (de eigenaardigheden van) haar gezins- en familieleden, die soms een komisch effect hebben. Hij stelt zijn redelijkheid (en ongeloof) tegenover de godsdienstwaan en paranoia voor van alles en nog wat van zijn moeder. ‘t Hart geeft in een gevarieerde stijl in brieven, dialogen, jeugdherinneringen een intrigerend en respectvol beeld van zijn moeder. Hij tekent genadeloos het streng christelijke milieu waaruit de hij stamt en is in deze roman de boeiende chroniqueur van deze voorbije wereld.

Zwarte schuur van Oek de Jong is een roman over leven met trauma en de verwerking ervan, over de vrouwen die Maris in de loop der jaren confronteren met zichzelf en over de kracht van een grote liefde.  Op zijn negenenvijftigste heeft schilder Maris Coppoolse een overzichtstentoonstelling in het Stedelijk Museum in Amsterdam. De internationale pers schrijft erover, het publiek stroomt toe. Maris staat op het toppunt van zijn roem. In de coverstory van een weekblad wordt de bron van zijn obsessieve werk blootgelegd: een misdaad die hij op zijn veertiende beging. Niemand in zijn omgeving is hiervan op de hoogte. Zijn vrienden en bekenden zijn geschokt. Alles begon in een zwart geteerde schuur op een eiland. Dit is het verhaal van een leven dat door één enkele, catastrofale gebeurtenis wordt getekend. Maris Coppoolse heeft "levenslang'.  We zien hem als kunstenaar in Amsterdam en New York en kijken diep in zijn huwelijk met de levenslustige en avontuurlijke, maar ook door schuld getekende Fran, dat dreigt vast te lopen. Door de coverstory herleeft zijn jeugd en vooral die zondagmiddag op het eiland toen hij meeging naar een boerenschuur en niet mee had moeten gaan.

Vonne van der Meers nieuwe roman "Vindeling' begint in Boedapest in 1956. Jutka Horvath vlucht tijdens de chaotische dagen van de Hongaarse opstand samen met haar moeder via Oostenrijk naar Amsterdam. Haar leven begint met verlies: van haar familie, haar taal, haar vader. Door de toevallige vondst – in haar nieuwe vaderland – van een handtas raakt Jutka in de ban van het vinden. Wat ze vindt brengt ze terug, maar zelf blijft ze zoek.

Op een zaterdagmorgen blijkt de hond Schurk van Henk ernstig ziek te zijn met de diagnose hartfalen. De hond zal binnenkort sterven. Hierdoor beseft Henk de vergankelijkheid van het leven, de kwetsbaarheid en hoe snel het voorbij kan zijn. Henk is IC verpleegkundige en is gescheiden. Deze op het oog gewone dag blijkt dat niet te zijn en bovenal komt het besef naar boven drijven dat hij van alle momenten moet genieten en dat de tijd altijd voorbijgaat. De zaterdag ontrolt zich met ogenschijnlijk normale gebeurtenissen. Geschreven in een heldere en gevoelige stijl, waardoor de personages levendig worden. Er wordt ingezoomd op sommige gebeurtenissen van die dag met een terugblik naar vroeger en een vooruitblik naar de toekomst. Sfeervol en poëtisch beschreven verhaal.